|
|
||
|
|
||
|
جبهه ملي ايران جنبش زنان ايران را براي دريافت جايزه حقوق بشر سال ۲۰۰۸ سازمان ملل متحد نامزد کرد
در پي تصميم مصوب نشست ۲۲ تير ۱۳۸۷، شوراي رهبري جبهه ملي ايران، به پيشنهاد کورش زعيم، مقرر شد جبهه ملي ايران جنبش زنان ايران را براي دريافت جايزه حقوق بشر سال ۲۰۰۸ سازمان ملل متحد نامزد نمايد. ايشان خود مامور شد که از سوي شوراي رهبري جبهه ملي ايران فرم هاي مربوطه را پرکرده و متن مصوب زير را در پيوست براي کميسيونر عالي حقوق بشر سازمان ملل متحد در ژنو ارسال کند. دفتر مردمداري (روابط عمومي) جبهه ملي ايران تهران – ۲۷ تير ۱۳۸۷
سازمان ملل متحد کميسيونر عالي حقوق بشر ژنو، سوييس موضوع: نامزد کردن جنبش زنان ايران براي جايزه حقوق بشر ۲۰۰۸ سازمان ملل عاليجناب، از زماني که جمهوري اسلامي حدود سه دهه پيش در ايران به قدرت رسيد، با زنان ايران مانند شهروندان درجه دو رفتار کرده و قانونهايي نيز براي محروم ساختن زنان از ابتدايي ترين حقوق مدني و بشري تصويب و به اجرا گذاشته است. قانونهاي جديد نه تنها زنان ايراني را از برابري سنتي و تاريخي آنان با مردان بازداشته، بلکه ضد انساني ترين مجازات ها را براي عدم رعايت اين محدوديت هاي جديد تجويز کرده است. در دادگاهها و اختلافات مدني و ارزش گذاري هاي مادي، زن نيمي از مرد بشمار مي رود، هر چند که در هنگام مجازات، زنان بايد حتا سهمي از مجازات مردان را تحمل کنند. زنان ايران مجبور هستند جامه و رفتار خود را با محدوديت هاي رسمي تطبيق بدهند و بطور مستمر در خيابان، در گردهمايي ها و در محل کار مورد توهين، خشونت و بازداشت قرار مي گيرند. در طي سه سال گذشته، فشار روي زنان ايراني به شدت و تا سطح خشونت باري بالا رفته است. روزي نيست که شماري از اعتراض کنندگان و فعالان جنبش آزادي زنان مضروب نشوند، بازداشت نشوند، به زندان نيافتند، مورد آزار جنسي قرار نگيرند يا بطور مرموزي کشته نشوند، بدون اينکه کسي پاسخگو باشد. زن به عنوان تامين کننده نياز مرد تلقي مي شود نه يک شخصيت مستقل با حقوق مستقل. زنان ايران، از مادران سالخورده تا دختران دانشگاهي، در اعتراض به رفتار غيرانساني رژيم شرکت دارند. در طي سه سال گذشته، جنبش اعتراضات و تظاهرات آزاديخواهي زنان کم کم به سراسر کشور سرايت کرده و ابعاد بين المللي به خود گرفته است. هر چه اين جنبش گسترده تر و رسانا تر شده، و صداي خود را به دورترين زواياي افکار و وجدان عمومي جهاني رسانده، جمهوري اسلامي به خشونت خود عليه فعالان و رهبران آن افزوده است. ولي، اين فعالان دلاورانه ايستادگي کرده اند و تحت بدترين شرايط آزاردهي، تهديد، خشونت و زندان ذره اي پس ننشسته اند. جنبش آزادي زنان ايران، همانند جنبش دهه ۱۹۶۰ حقوق بشري سياهپوستان در امريکا، براي رهايي از بردگي نوين است. ولي آنچه جنبش آزادي زنان ايران را از جنبش هاي مشابه در طول تاريخ ملت هاي ديگر متفاوت مي کند اينست که پيشينه تاريخي و فرهنگي زنان ايران برابري با مردان بوده و اينکه آنان هميشه از فزصت برابر براي رشد و پيشرفت در همه زمينه هاي اجتماعي، حرفه اي و سياسي برخوردار بوده اند. در حاليکه جنبش هاي ديگر زنان در سراسر جهان براي بدست آوردن حقوق مدني و بشري که سزاوار آن بوده ولي هيچگاه نداشته اند بوده است، جنبش آزادي زنان ايران براي بازپس گرفتن حقوقي است که هميشه داشته اند و توسط جمهوري اسلامي، بوسيله محدوديت ها و خشونت گرايي، از آنان سلب شده است. در حاليکه حقوق برابر آرزوي همه مردم است، بايد درک کرد که درد و رنج زنان ايراني بسيار بيشتر بوده و از دست دادن حقوق بشريشان بسيار مصيبت بار تر از آناني است که هرگز برابري را در طول زندگي خود تجربه نکرده بوده اند. ما بايد سنگيني و پيامدهاي چنين پس رفت چشمگير را در زندگي زن ايراني، آن هم در جهاني که با سرعت به سوي پيشرفت و تحقق حقوق بشر جهاني مي رود، بشناسيم. بنابراين، از آنجا که ما جنبش آزادي زنان ايران را در ايران و سراسر جهان نمادي از اراده استوار، پايداري در برابر خشونت و بيرحمي رسمي، و در عين حال حفظ و ادامه جنبش بصورت مسالمت آميز، تلقي مي کنيم، آن را شايسته دريافت جايزه حقوق بشر سازمان ملل متحد در سال ۲۰۰۸، مي دانيم. بگذاريد ميراث اين زنان دلاور و بردبار در تاريخ جنبش هاي حقوق بشري سراسر جهان جاودانه شود. با گراميداشت، کورش زعيم ، از سوي شوراي رهبري جبهه ملي ايران تهران – ۲۷ تير ۱۳۸۷
UnitedNations High Commissioner for Human Rights Palais des Nations CH-1211 Geneva 10, Switzerland Subject: Nomination of Women’s Liberation Movement of Iran for the United Nations Prize in the Field of Human Rights Your Excellency, Since the Islamic Republic took power in Iran nearly three decades ago, women of Iran have been treated as second-class citizens, and laws have been instituted in order to deprive Iranian women officially of their basic civil and human rights. The new laws not only stripped Iranian women of their traditional and historical equality with men, but prescribed the most inhumane punishments for any violations of these newly instituted restrictions. A woman is considered half a man in courts, civil disputes, and material comparatives, although in punishments women must take even part of what man must endure. They are forced to dress and behave according to official guidelines and continually harassed, insulted or arrested in the streets, at gatherings, and at places of employment. During the past three years, suppression of Iranian women has escalated to alarmingly violent levels. There isn’t a day when a number of protestors and women’s rights activists are not beaten, arrested, jailed without cause, sexually mistreated or suspiciously killed, all without any accountability. Woman is treated as a means of providing for man’s needs, rather than as an individual with individual rights. Women of Iran, from mothers of mature age to young college students, have been protesting their treatment by the regime. During the past three years the protests have gradually grown to a nationwide and international-scale liberation movement. The more the movement has become widespread and outspoken, echoing in the farthest reaches of world public opinion and conscience, the more violently the regime of the Islamic Republic has responded against its leaders and activists. These activists, however, have stood their ground and have not budged under the harassment, threats and violence. Women’s Liberation Movement of Iran, much like the African-American civil rights movement of the 1960s in the United States, is for liberation from modern day slavery. What makes the Iranian liberation movement of women different from similar movements in the history of all nations is that Iranian women come from a background and cultural heritage of equality with men, and used to have freedom of movement throughout the levels of civil society—without limitation. Whereas other women’s movements have been to achieve the civil and human rights they rightly deserved but never had, the Iranian women’s liberation movement is to gain back the rights recently had been taken away from them by the Islamic Republic, through official sanctions and brutality. While the yearning for equal rights is shared by every person, understandably the pain Iranian women have been enduring is higher and the loss of rights more devastating than those who had never experienced equality before in their lives. We must recognize the gravity and the implications of so drastic and so recent a backward slide in the world’s progress toward the realization of universal rights. Therefore, since we consider Women’s Liberation Movement of Iran within Iran and around the world a symbol of perseverance, a sustained defiance against official violence and brutality, all while keeping their movement civil and peaceful, they deserve to receive the United Nations Human Rights Prize for 2008. Let the legacy of these brave women live long in the history of human rights movements around the world. Respectfully submitted, Kourosh Zaim, on behalf of The leadership council of Iran National Front Tehran, July 17, 2008
|
||
|
تنها مطالب و مقالاتي که با نام جبهه ملي ايران - ارو‌پا درج ميشود نظرات گردانندگان سايت ميباشد . |
||
