“کابینه وفاق ملی” در صورتی باور کردنی و جدی‌ست که با چند اقدام بنیادین، دورنمای روشنی را برای زنان ترسیم کند، از قبیل آزادی زندانیان سیاسی به‌ویژه دهها زن زندانی سرافراز، لغو قانون من‌درآوردیِ حجاب اجباری و دم و دستگاه بدنام آن در سراسر کشور، تدوین و اجرای قوانین مدنی، سیاسی، اجتماعی در رابطه با حقوق زن… | حجاب اجباری، نماد خودکامگی حاکمیت است
به نام خداوند مهربانی‌ها
▫️حاکمیت در ایران پس از سالها که از کسب قدرتش می‌گذرد، هنوز نپذیرفته است که پیروزی بدون احقاق حق زنان و رفع شکاف‌های جنسیتی، و بدون رفع موانع عدالت، برابری زن و مرد و احقاق حقوق از دست رفته زنان، فاقد معنای پیروزی‌ست. در تمام این ایام، شکاف بین حاکمیت و زنان روزبه‌روز بیشتر شده، و مطالبات و خواست‌های برابری‌طلبانه زنان، به‌دلیل فضیلت آزادی‌خواهانه و عدالت‌طلبانه آن، دربرگیرنده سایر مطالبات مردم و اقشار و گروههای مختلف روزنامه‌نگاران، کارگران، دانشجویان، معلمان و سایر سازندگان فرهنگ و تمدن دولت-ملت‌ها نیز هست. من از آغاز انقلاب تا امروز که حدود ۱۵ سال است در کام “حصر” فرو رفته‌ام، در حد توان بر سر حقوق زنان با حاکمیت مجادله داشته‌ام، اما اینک با تشکیل “کابینه وفاق ملی” باید یادآور شوم که سرکوب و محرومیت زنان از حقوق انسانی و آزادی و عدالت و انتخاب در سرنوشت و زندگی خصوصی و مشارکت سیاسی و اجتماعی، همچنان به جای خود باقی است. اگرچه اینک قدم‌های مثبتی نیز مشاهده می‌شود، حاکمیت پس از جنبش سبز در سال ۱۳۸۸ و در ادامه آن پس از جنبش مهسا ژینا امینی در سال ۱۴۰۱ و کشتن و قتل و اعدام زنان، جوانان، یورشی مغول‌وار را بر ساحت و منزلت زن وارد کرده است و به بهانه حجاب اجباری که در حقیقت، نماد خودکامگی حاکمیت است تا آن حد پیش رفته که با کور کردن و نقص عضو و پیکر یک مادر بی‌گناه، سرکوب زنان را چهره دیگری بخشیده است.
▫️وفاق ملی قبل از هر چیز مستلزم شناسایی حقوق برابر همه شهروندان و مشارکت موثر آنان در سرنوشت سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی کشور است، به‌ویژه همه اقشار و جریاناتی که حقوق آنها ناعادلانه نقض و از صحنه سیاسی و اداره کشور حذف شده‌اند. در این حال “کابینه وفاق ملیِ” عنوان‌شده، در صورتی باور کردنی و جدی‌ست که با چند اقدام بنیادین، دورنمای روشنی را برای زنان ترسیم کند، از قبیل آزادی زندانیان سیاسی به‌ویژه دهها زن زندانی سرافراز، لغو قانون من‌درآوردی حجاب اجباری و دم و دستگاه بدنام آن در سراسر کشور، تدوین و اجرای قوانین مدنی، سیاسی، اجتماعی در رابطه با حقوق زن در سطح قوانین اساسی و سایر قانون‌ها از جمله قوانین مربوط به خانواده، که پس از انقلاب حذف یا نادیده گرفته شده‌اند و کنش‌گران حقوق زن از جمله خانم‌ها شیرین عبادی و مهرانگیز کار، برای اصلاح آن تلاش زیادی کرده‌اند. بدین ترتیب شاید یکبار برای همیشه زنان ایران نفس راحت‌تری بکشند و بدون سرکوب و هراس در سرنوشت ملت و زندگی شخصی خود ایفای نقش نمایند.
زهرا رهنورد
۸ شهریور ۱۴۰۳